Sim-sim.az Əlibalanın şeirlərini təqdim edir. Əlibala Əhmədov 2000-ci il, 19 apreldə Sabirabad rayonunda doğulub. Yaradıcılıq Fakültəsinin tələbəsidir.
Yetərsizlik
Rəngbərəng, par-par eynəklərin üstünə
(yaşıl çəmənlərin üstünə)
quşların səsi, günəşin işığı düşsə də,
bu sayrışma hər yana yayılsa da,
qəlb xoşbəxt olmaya bilir.
(Elə bil, səhər-səhər atam
qara tüfəngiylə atəş açdı
və ruhum kakao rənginə boyandı.)
Sönmüş, sanki buxarda keyləşmiş
həvəsinlə sən,
yanmış kağıza bənzəyən bədəninlə
yaşıllıqdan keçirsən.
Üz gözünü turşudursan –
dindarların faydasız moizələri
turş göyəm kimi dadır.
Zərif bənövşə qoxusu
qadın barmağı kimi toxunur sənə,
lakin ondan da yayınmağı bacarırsan.
Bu yaşıllığın axırında,
təpənin arxasında
tüstüləyən siqaret …
Qəlb – o heç bir gözəllikdən imtina etmir,
ancaq yorulub, hansısa dadı duymaq üçün…
Həsrət
Gecənin içində şirin əncirlər
və qara köynəyə bürünmüş bədən sükutdadır.
Üz iztiraba bürünür və sən
barmağınla “Yox!” cavabı verirsən
manqalda ət bişirən adamlara…
Və qayıdırsan öz ağrına.
Üz iztiraba bürünür, çünki –
zehnin kabusları dirilir anbaan
və oyanan
qorxunc fikirlər bütün kisələri deşir…
Bir qadın
qarşıdakı bağçada öz donunu ətirləyir
və sən bunu duyanda ağlamaq istəyirsən…
Bir azdan sənə
mədələrindən necə bir sancının keçdiyini deyəcəklər,
qızarmış əti tamahla yemiş şəxslər…
Bir azdan sənə elə gələcək ki,
balaca bir qızın alnından öpüb
şəfqətlə onu yuxunun qollarına
yola salırsan…
(Sağ olsun, sənə isti yer düzəltdi
qoyun dərisi kimi isti;
sağ olsun, bişmiş əti yemədiyinə deyinmədi,
çörək və balaca pomidor yuyub gətirdi.)
Nə lazım idi sənə
havası təmiz gecədə,
burnuna qadın donunun qoxusu gələndə,
gözəl gülüşə bənzəyən şirin əncirlər
sükut içində olanda
uzandığın yerin ətrafında…?
Zehninin kisələrini yırtan kabuslar olmasaydı,
bu cənnətin içində rahatca uyuyardın…
MƏHRUMİYYƏT
İçinə sellofan keçirilmiş xırda qabların
qaraltısı göylərdə də dolaşır elə bil,
elə bil yuxarıda da bir zavod var…
Bit basmış it gəlir ağlıma
və mən
binaların yanından keçərkən,
zibillik içində dilimlənmiş kartofları görürəm,
büzüşüblər qorxmuş pişik kimi…
Ruhum özünü
sümüksüz balıq kimi hiss edir,
xətsiz, nizamsız,
yapışmağa heç nəyi qalmayıb…
Yumşalır dirsəklərim
əzilmiş meyvələr kimi…
Sənin üçün darıxmaq –
hər şeyi sovurub çıxarır varlığımdan
öyrəndiyim hər şeyi, sevdiyim bütün yolları…
(Heçnəsizəm…)
(Hətta) adım – yanmış tük kimi
büzüşüb yoxa çıxır kimliyimdən…
SEÇİMLƏR
“Necə bacardım?!
Necə eləyə bildim bütün bunları…
Bu dəhşətli dünyada yaşadım –
Mənə hökmən Allah gərəkdir.” Çeslav Miloş
Qapqara köynəkdə
nə qədər sıxılsan da bir otağın içində,
və bu, acı tütün şərbəti içməyi xatırlatsa da sənə,
bir az gözləsən, bütün bunlar ötüb keçəcək,
içi yeyilmiş nazik yemiş qabıqları kimi
yavaş-yavaş hədəflər görünəcək…
Artıq azalır boğazındakı sıxıntı
və anlayırsan ki,
indi içindən dünyalar,
kitablar,
qadınlar,
bəlkə Allah da getməlidir….
(Və tədricən gedirlər…)
***
Nə çox yorğun idim.
İnsan qəlbi nə çox əzab yaşayırmış,
qəlbimdən bu qədər şey sovrulub atılsa da,
özümü dağılmış hiss etmədim.
Qadınların,
kitabların,
Allahın ruhumdan getməsi
məni çoxlu qan itirmiş birinə bənzətmədi…
İndi
bayağı hiss etsəm də içimdəki dünyanı,
anlayıram ki, bu özü də yeni bir azadlıqdır…
Qəlbimin bu qədər yüksüz olması
yenicə sünnət edilmiş uşağın
qadın paltarı geyməsi kimi onu rahatlaşdırır…
***
Bilirəm,
bu azadlığın da ömrü uzun çəkməyəcək,
bir mərkəz ehtiyacı ilə yenidən alışıb yanacaq ürək,
bunu ən sakit halda da dərk edirsən,
sarışın bir pianoçunun barmaqlarını təbəssümlə izləyərkən də…
Onda – bir müddət dincəlmiş,
dünyasız,
qadınsız
və Allahsız qala bilmiş
ruhun köməyinə yetməlidir,
kömək etməlidir sənə bu sıxıcı dünya –
pozulmuş sinirlər içində doğru seçim etmək üçün…
Və mən daxilimdəki doğmalığı
yalnız Allahı hiss edərkən tapa bilirdim…
YAXINLAŞMAQ
“Doğrudan da, hələ vaxt olacaq
sual verməyə ki: “Görəsən bacaracağam?”
və ya “Cəsarətim çatacaq?”
Qayıdıb pilləkəndən düşmək vaxtıdır,
Saçları seyrəlmiş kəlləmlə bir yerdə –
(Onlar deyəcək: “Onun saçları necə tökülüb!”) Tomas Eliot
Duşun altında
(dəmirin necə boz, rəngsiz olduğuna da fikir verdin)
islanmış tüklərinə baxırsan,
islanıb dodaqlarının altındakı, üstündəki cod tüklər,
(cinsiyyət orqanındakılar da)
bədəninin yarısı qara, yarısı ağdır,
gözlərin islanmış hamam daşı kimi məyus, parıltısız…
İçəridə işıq yansa da, öz sarılığıyla o,
boz rəngi qətiyyən dağıtmır.
Sümüklərin əyri və sınmış görünür.
(Həmişə belə olmamısan.
Düyməli mavi köynəyin vardı,
çəmənlikdə və axar çay parkında
balaca uşaqlara gülürdün, sevgilinə də.
Sıxılmış, bezgin-bezgin gəzən polis nəfərlərinə
tezliklə eyni səadəti arzulayırdın…
Hərdən Allahdan danışırdın,
ülvi həyatdan,
nərgizgülüdən, yasəməndən – arzulardan.)
İndi belə görünürəm –
duş altında gözlərim
tüklərim,
cinsiyyət orqanım boşalmış halda qalıb deyə…
Amma kimsə məni sevsə,
əvvəlcə bu çılpaq – ümidsiz halımı təsəvvür etməliydi…
Təsəvvür etsəydi çılpaq halımı
gözlərimdə parıldayan işığın
hər an itə biləcəyini anlayardı,
ehtimal edərdi bunu…
Yenidən əynimə mavi köynək geyim, ya yox,
çaylarda, yasəmənlərdə Allahı arzulayım ya yox…
Bilmirəm, nə edəcəyimi…
Varlığımı yeni bir cəhd kimi görməyi arzulamıram…
