QARIŞIQLIQ
Şirə şüşəsinin dibində birazca şəffaf su
Və fincanların qızılı xəttinin parıltısı..
(Qırmızı qabığın üzərinə yaxılan torpaq.
Axan su üzündə yox olmuş günün əksikliyi.)
Və xəyal etmək – kakos içi kimi ağappaq gülən dişləri..
(Və Üfürmək – bibər qabığlarının içini..
Köynək qırışı kimi günahları əfvə bəxş etmək..)
Bəs insanoğlu – heçvaxt çatmadığı bu xoşbəxtliyə layiqdirmi?
İçində xırda balıqlar kimi məyusluq dolaşarkən..
O hər tər damcısında şəhvətdən ləkələnib..
Amma ruhu unutmaq istəmir
iki barmaqda sıxılan qırmızı tut şirəsini..
( əfvini unutmaq istəmir.)
Ruhla bədən arasına tökdüyün su nə rəngdə olacaq?
Nəylə pak ediləcək, bu bitməyən düşmənlik?
Heçnəyi anlamadan –
sənin səssizliyində
bu üşütmələrə
tab etməyə çalışıram…
atılan palçığın səsiylə qorxuram ki
beynim əzilsin…
O SƏNİ GÖRÜR
Əbəsdir özünü gizlətməyin –
Gizli saydığın yerin hər yanı dəlik – dəlikdir…
Görür səni keşiş, öz tənha hücrəsindən –
bükülmüş tütün kimi səssizcə sənə
baxır
(yanındakı şam – cəm olan şeyləri xatırladan bir təkin xatirəsi –
hər şeyin susmasındandan sonra….
sanki danışmağı yalnız bu şam bacarır)
otlar qısa biçilib onun hücrəsindən kənarda
və yalnız yağış yağanda su içə bilirlər.
Keşiş səni görür – əzgilin titrəyən yarpaqları altında
kiçik bir çay masasında
tək tənhasan…
əzgil yarpaqları
küskün sözləri xatırladır…
(Hıçqırtını –
qadın səsindən asta – asta daman küskünlüyü)
Üzünün yan tərəfləri
qara kölgənin hökmü altında yox kimi görünür.
Kömürlü dodaqlarla öpülübmüş kimi.
Niyyəti gizləmək mümkün deyil.
Və niyə susduğun məlumdur.
Sən danışaraq xərcləyə bilərsən cəsarətini
(necə ki)
önündəki şəkər qabı örtülmüş qapağıyla
içini qoruyur
susmaqla sən də öz qərarını hifz edirsən…
(Özünü inandırırsan – qorxmursan ülgücdən…)
Amma keşiş səni görür uzaqlarda bir hücrədən
və başını yan çevirərək
içində pıçıldayır:
qapqara tüpürcəklər qarışaraq yerində qaynayır
sonra birləşərək
zülmət libasına çevrilirlər…
YUXUSUZLUQ
(Əllərimdəki xətləri
susmuş çığırtı kimi görürdüm – kədərli duz dənələri,
pozulan sinirləri xatırladan doğma şeylər…)
Uzun ağ geyimə bürünmüş qadın
(sanki əynində süd qurumuşdu)
dua edirdi, sükunət içində…
Lakin birdən aralı tutduğu əllərini
birləşdirdi – ağcaqanadı əzdi,
sonra əllərini açdı, duasına davam etdi…
Beynimdə daha bir ümidin məntiqi qırıldı…
Daha bir inancın…
Mənə elə gəlir ki,
(əllərimdə Quranı tutmuşdum)
dünyanın harasındasa
qırıq – iti şüşələrlə dolu bir yer var
və artıq peyğəmbər də o yerlərə gəlməyə çəkinir.
Beləcə ümidsiz qalmışıq biz – artıq
peyğəmbəri gizlədən həmin toru
çeynəyirik…
Çarəsizcə addımladım mən,
saatlarla ürəyimi tutdum…
Əllərimlə bir – bir əşyalara toxundum
sonra gözlərimə yalvardım ki,
yuxuya getsin…
