Böyük adam
Dilini diksindirən bir dada,
qulağını çırmaqlayan bir səsə,
ya da, məsələn,
ilk dəfə gördüyü kölgəsinə,
və daha nələrə, nələrə –
gözləri böyüyən körpənin
özü də böyüyür.
Gözləri böyüdür adamı.
Gözləriylə böyüyür adam.
Böyük adam –
gözləri hər zaman böyüyə bilən adamdı.
Gözləri daha böyüyə bilmirsə
demək dünyanın sərhəddində dayanıb adam –
dünya adiləşib qurtarıb.
Adiləşən dünya
kiçildikcə kiçiləcək
daraldıqca daralacaq
bozardıqca bozaracaq,
qocalacaq.
Beləcə,
yerişindən-duruşundan,
qırışından –
deyil,
baxışından, görüşündən qocalır adam;
gözlərindən qocalır adam.
Yadınıza gəlirmi?
Yadınıza gəlirmi?
Yumru bir evimiz vardı,
dam-dardı.
İçinə zorla sığardıq.
Nə hava, nə günəş, nə torpaq,
su vardı, yalnız su vardı.
Bir az balıq kimi yaşardıq.
Gözlərimiz vardı – görməzdik,
ağzımız vardı – yeməzdik,
burnumuz vardı – qoxlamazdıq.
Yalnız qulaqlarımızı şəklərdik.
Və “tup-tup” eşidərdik –
varedənimizin döyüntülərini.
Nə dərd-qəm, nə aclıq-susuzluq,
yalnız bir ipimiz vardı –
bizi varedənimizə bağlardı.
İpimiz üzüldü bir gün.
Qopduq varedənimizdən.
Yumru, dar evimizdən
Və dar qapıdan
Atıldıq gen dünyaya.
Biz qopmuşduq dünyamızdan
və qiyamət qopmuşdu.
Dünyamızın sonu gəlmişdi;
Necə bağırırdıq, yadınızdamı?
Bağrıyarığıq o gündən…
İpimizi kəsdilər…
“İpi qırığıq” o gündən…
