Babalar ölməsəydi
Evlər aynabənd idi
Təbiətə dəyməsək,
Dünya yekə kənd idi
Ömür siyahdan siyah
Azalır günah-günah
Nə dünən var, nə sabah,
Zaman sonsuz indidi
Hər gələn bu adamın
Bir az qırdı inamın
Ən möhkəm ip atamın
Qollarının bəndidi
*****
Bizim bir kəndimiz varıydı orda
Dağlar buludlardan uca olardı
Yoldaşı döyüşdə ölən qadınlar
İyirmi beş yaşında qoca olardı
Nənələr varıydı ağzı dualı
Yaylığı gül qoxan üzləri nurlu
Dərdi məzaracan özüylə gedən
Nənələr varıydı kişi qürurlu
Babalar yarıtmaz nəvələrinə
Kəndin dəlisini misal çəkirdi
Kişilər atlara qamçı vururdu
Qadınlar belinə sığal çəkirdi
O kənddə mollalar arıq olardı
Falçılar həmişə ümid verərdi
Xəstəyə həkimlər baxardı ancaq
Hamının şəfasın “seyid” verərdi
İndi nə o kənd var,nə o adamlar
Babam da səngərdən o yanda qaldı
Dünyayla axirət sərhədi ruhun
Erməni sərhədi məzarın aldı…
Polkovnik Rəşad Atakişiyevə
Polkovnikə mən yazıram
Göyün qapısında növbə var.
Göylər yerdən dərindi.
Yüksəklikdən qorxmamaq daha ürpədicidi, qorxmaq yox
İnsan torpağındı, yerindi.
Polkovnikə uzaq bir yerdən yazıram
Səma ildırım barmaqlarını şaqqıldadanda,
Eyni dildə qorxurlar
Quşlar və pilotlar.
Biri qanadlarını, biri çiyinlərini çəkər…
Çiynindəki ulduzlar göydəki ulduzların əksi
Gözləri səmavi göylərə baxmaqdan mavi.
Polkovnikə göylərdən yazıram
Üfiqdə iki göyərçin
qanadlarıyla “x” işarə edir göylərçün,
Yer yoxdu
Göyün qapısında növbə var deyir.
Uşaqlar ölümdən anlamaz
Onların oyuncaq təyyarələri qırılsa da şirəli barmaqlarının arasında uçar,
Səmadasa qəzalar bağışlanılmaz
Polkovnikə qədərdən yazıram.
Bir gün çərpələngə aşiq olar yaşlı qağayı
Uçmağını gözləyər, çərpələngsə uçmaz tir-tir əsib qalar bu sevdaya
Hə, bu nə yerdəki məftil sərhəddi, nə də divar
Göyün qapısında növbə var
Bu da iki dünya arasında yol ayrıcı
Şəkillərinə son dəfə baxdım,
Sinəndə qırıcı yazılmışdı, qırıcı
Polkovnikə mən yazıram.
Pəncərəmdən yazıram
Üzü göylərə…
