Sim-sim.az Elvin İntiqamoğlunun şeirlərini təqdim edir.
İTKİN ƏSGƏR ANASI
(“İkinci Qarabağ şeirlər silsiləsi”ndən)
– Çörək keçmir sualların boğazından:
İtən bəxtim, hardasan,
nə yeyirsən, nə içirsən?
Şəhidlər də sağ-salamat gəldilər –
Sən nə vaxta çatarsan,
hansı kəndi keçirsən?
– Mən də dözümlüyəm, bala,
sən acsansa, mən də acam –
Sənə qurban olsun anan,
sənə qurban olsun bütün çörək qırıntıları…
– Şəkillərin sildiyim əllərimi
açıram sənə, Allah:
Mən oğlumu bayrağa,
Oğlum məni torpağa
verməmiş öldürmə məni –
Ölüsünü, dirisini
görməmiş öldürmə məni…
– Bircə əsir düşməsin,
razıyam, qara olsun
gözlərimin ümidli göy yaşları,
əllərimin qırmızı duaları,
ürəyimin yaşıl sıxıntıları…
QƏM BİZƏ İRSƏN KEÇİB
Sizi deyə bilmərəm,
qəm bizə irsən keçib –
O vaxtı ulu babam,
dərd çəkə-çəkə ölüb…
Külqabının ağzını
tütünlə bağlayarmış –
Ulu nənəm həyətə
kül tökə-tökə ölüb…
Ulu babam oğluna
bircə dərd qoyub gedib –
Babam ağlı kəsəndən
ev tikə-tikə ölüb…
Babam atası kimi
tütünə aldanmayıb –
Nənəm küllü torpağa
gül əkə-əkə ölüb…
Atam babam kimidi,
Mən də ulu babamam…
GÖY ÖLÜMÜ
Bir deyil, iki deyil,
dəfələrlə
səhərdən axşamacan
boğazı kəndirli halda
ayaq üstə yatıb biri…
İstədiyi baş tutmayıb,
göylərə üz tutub biri…
Bəlkə də
arzulamadığı gündə
arzusuna çatıb biri –
Cinayət xəbərlərində göstərdilər:
dünən saat 03:30-da
birinci mərtəbədən
özünü göyə atıb biri…
DÜNYAYA GƏLƏNDƏ
Mən dünyaya gələndə
Oğul sahibi oldu
Adın belə bilmədiyim iki nəfər…
Heç kim mənim gözləməyib gəlişimi
Onlar qədər…
Mən dünyaya gələndə
Sıfır yaşın içindəydim,
Dərd sıfırın içiydi…
Məndən qabaq doğulmayan körpələr
Vaxtca məndən kiçik idi…
Mən dünyaya gələndə
Vaxtı bitmiş beş insanın
ölüm düşdü payına…
Mən doldurdum yerlərini –
Bir nəfər bərabər oldu
beş nəfərin sayına…
RƏSSAM VƏ ŞAİR
Rəssam dedi şairə:
– Gəl bir yerdə canlandıraq həsrəti –
Mən fırçada-tabloda,
Sən qələmdə-kağızda…
Rəssam çəkdi:
Sarı yarpaq, oğlan, qız –
Sevgililər ayrılırlar payızda…
Şair yazdı:
Yarpaqlar da vəfasızdı, o qız da…
QARA GÜNƏŞ
Səhər qara pişik keçib
Günəşin qabağından –
Əlləşir, çıxa bilmir
ümidsizlik zolağından…
Yer qaradı, göy qaradı,
göz gözü görə bilmir –
İşıq dirəkləri də
ürək-dirək verə bilmir…
Günəşə həsrətlə baxır
Ömrümün cavanlığı –
İşığın yerin tapın,
söndürün bu qaranlığı…
QADINSIZ ŞƏRAB
İlk dəfə içdiyim şərab
ilk dəfə sevdiyim qadın qədər qalıb yadımda…
Xəyalımda üzbəüz durub əvvəlki qadınla,
indiki sərxoşluğum –
İçəndə doldururam
həyatımda olmayanın boşluğun…
Qadın sevgisinin mükəmməlliyin
gülüşündən anladım,
gözlərindən oxudum –
Bir qədəh də süzün mənə,
istəmirəm unudum…
Məndən sənə
aldığım qızılgülün solan ləçəyi qaldı,
Səndən mənə
bir şüşəlik xatirə –
O da qızılgülün ətri azaldıqca azaldı…
GƏLİŞ ÇAĞI
İndi gəlsən, ömrümü
təpədən dırnağacan
dərd içində görərsən –
Dərdin az çağında gəl…
Yazım baxışlarından,
saçından, gülüşündən –
Sözün söz çağında gəl…
Payızda gəlsən, yerə
sarı ümidlər düşər –
İlin yaz çağında gəl…
Qışın oğlan çağında
üşüyərsən, donarsan –
Qışın qız çağında gəl…
