Sim-Sim.az “Söz” layihəsinin rəhbəri, şairə Nigar Həsən-zadənin şeirini Şəhriyar del Geraninin tərcüməsində təqdim edir.
Həmin gün
məxməri səssizliyə bürünəcək ev bütün.
Eşidilməz nə bir yağış, nə də bir külək səsi,
asta-asta duyular əşyaların nəfəsi.
Amma mən,
MƏN elə bir sükunətəm
divarlar da elə bilər yoxdu evin yiyəsi…
Mən donaram, gözləyərəm heykəl təmkini ilən
“gecə-gündüz” gülü kimi bükülərəm özümə.
Ki, eşidim ürəyimə atılan güllə səsin.
Bir də ürək hanı axı,
büsbütün ürək olubdu üstüm-başım, bədənim…
Həmin gün
ayaqlarım altında xışıldayanda tozlar,
divarlar xəz manto kimi qucaqlayar çiynimi,
mən isə, ot tayasında gizlənən iynə kimi
tapılmaram, təhlükəmi anlamasınlar onlar.
Həmin gün
aram-aram nəfəs alıb pəncərəyə qısılmaq,
ötüb keçən zamanın qoxusunu da duymaq,
təzələnmək, dirilmək, bir cümə günü olmaq,
yumruqlarını açmaq və dualar oxumaq…
Bilirsənmi, əvvəl-axır çin olur
ən ölü yuxular da.
Çırıl-çılpaq dura bilsən Tanrının qarşısında
yavaş-yavaş yoxa çıxar günahlar, qorxular da.
Səadətə ümid də lap qırmızı sap olsun,
nə olar ki… biləyimə bağlamaq istəyirəm.
Həmin gün
gözlərinə baxacam və yəqin ağlayaraq
deyəcəm ki, indi daha yaşamaq istəyirəm…
Həmin gün
məxməri səssizliyə bürünəcək ev bütün.
Eşidilməz nə bir yağış, nə də bir külək səsi,
puça çıxar hər nə var, yox heç nəyin kölgəsi.
Və sən demə
SƏNdən başqa yoxmuş bu evdə kimsə…
****
В тот день будет тихо и бархатно в доме.
Дом будет томим ожиданием ливня.
Все тайно задышит, забьётся все, кроме
– Меня в этом доме, меня в этом доме…
Я молча замру… как земля перед бурей,
Пригнусь и застыну, как в полночь трава,
Чтоб слышать полет, в сердце пущенной пули,
Когда станет сердцем моя голова…
Когда, как в песок в пол опустятся ноги,
И стены обнимут мехами соблазна.
В тот день, как иголка в соломенном стоге,
Я спрячу конец – не казаться опасной…
В тот день, чуть дыша… не рассеять мгновенье,
Прижаться к порогу, почуять шаги…
Всем телом воскреснуть и стать воскресеньем!
Разжаться – разжать навсегда кулаки.
Чтоб спеть Аллилуйя – такое возможно…
Сбываются самые мертвые сны.
Снимаются платья с плечей осторожно,
Не чувствуя страха, стыда и вины.
И станет узлом на запястье удача
Моя долгожданная, красная нить.
В глаза загляну и, наверное, плача,
Скажу, что теперь очень хочется жить!
В тот день будет тихо и бархатно в доме.
Дом будет томим ожиданием ливня…
Всё станет ничем – всё закончится, кроме
Тебя в этом доме, тебя в этом доме!
