Qataram
Mən bir miskin qataram.
Yaşadığım iztirabın hədsizliyi ilə,
Qonaqlarımın müştəbeh və riyakar mərhəməti ilə
Yol gedirəm uzaq-uzaq,
Səs salıram: taraq, taraq…
Cərgə-cərgə daş evləri,
tənəkə haşiyəli tikililəri
arxada qoyuram.
Nazla qıvrılan coşğun çayın üzərindən keçirəm.
Kül rəngli səma altında şütüyürəm.
Bəs hara tələsirəm?
Yırğalanır,
ləngər vurur,
əsim-əsim əsirəm.
Qanadlarım olsaydı, qanadlarım,
Onda həsrət qalmazdım
göy üzünün ənginliyinə,
azadlığın zənginliyinə.
Əvəzində kinli və yorğun baxışlı adamlar
ipə-sapa yatmayan balaca vəhşilərtək
yanaşırlar yanıma,
daraşırlar canıma –
- vaqonlarıma.
Mən bir miskin qataram.
Hər gün dolub-boşalıram.
Buxovlar vurulub ayaqlarıma.
Günəşdə boz görünən ucqar kənd kimi
günü-gündən sozalıram.
Vaqon-vaqon azalıram.
Şüşəsiz pəncərələrimdən qarğa qanadı kimi
qapqara qaranlıq süzülür.
Elə bil, at payalarının çuxurlarıdır:
boş və dərin.
Mən bir miskin qataram.
Məhkumam bir cüt relsə.
Yol gedirəm uzaq-uzaq,
Səs salıram: taraq, taraq…
Tilsimli liman
Dalğaların eyni tutumda təkrarlanan nəvazişləri
Nəm, ilıq və ətirli külək
Mavi fəzada çığır-bağır salan quşlar
Sahildəki yaş qum zolağı
Yalın ayaqlar altda xışıldayan qum
Liman.
Üfüqdə nəsə qaralır.
Gəmi! Gəmi!
Qürub şəfəqinin zəif parıltısında
Köpüklənib ağaran dalğaları yara-yara
Sahilə yan alan gəmi
Nisgilli, sızıltılı səslə fit verir.
Küt baxışlarım üstü örtülü yüklərə zillənir.
Görəsən, o nə daşıyır?
Bəlkə qadağan olunmuş ümidlər?
Dik dayanıb dinməzcə baxıram.
Kimsə yüngül bir məzəmmətlə dillənir:
“Sandıqların biri suya düşdü”.
Səninlə yaşadıqlarımız dörd bir yana səpələnir.
Hər dalğayla ümid gəlir, hər dalğayla ümid gəlir.
Hansı birini toplayım?
Biri gözlərimin önündə yellənir,
ayağından asılmış cəmdəklər kimi.
O biri pərvazlanır, parçalanır,
üzərimə dağılır.
Qov kimi yüngül ləçəklər kimi.
Başqa biri suda batır.
Üzə bilməyən nəhənglər kimi..
Kaş ki, bu nagahan gəmi
qara buludları yarıb çıxan ildırımlar sayaq
bu tilsimli limana soxulmazdı.
Onda mən də onun cazibəsinə qapılmazdım.
