Mihay Eminesku (1850-1889)
Düşüncələr, xəyallarla…
Düşüncələr, xəyallarla
Səhifələr cızma-qara
Kitablarda, həyatımda
Gənclik kimi uzaqlarda
İzlənməsin fikirlərim,
Heç bilinməsin səhvlərim
Qaranlığın arxasınca
Bir uydurma yuxudaca
Yox adətlər, yox qaydalar
Dağılıb fantaziyalar
Yolunu azaraq gedir
Qara fikir, axsaq şeir
Gicgahlarımda döyünən
Beynimdə yanıb böyüyən
Fikrimə biçirəm libas
Çox bahalı, amma dayaz
Qarışıq yetişir onlar
Misirdə piramidalar:
Dağda daş məzar qalmışdı
İkonalar ağarmışdı
Uzun xiyabanda sfinkslər
Propilei, monolitlər
Məcbur edir inanasan
Ölü ölkə qapısındasan
Gir içəri, qalx pilləni
Bir bax nə gözləyir səni
Məşəlin altında tənha
Kral uyuyur tabutunda
Ana Blandiana (1942)
Yorğunam
Yorub məni fikirlərdən doğulmaq
ölməmək yorub məni –
bir yarpaq seçmişəm özümə,
ondan doğulacam indi.
Onun üzünə bənzəyib oxşarı olandan sonra
soyuq şirə yavaş-yavaş mənə keçəcək,
mənim sinirlərim də zərif tutyaya çevriləcək.
Titrəməyi, böyüməyi ondan öyrənəcəyəm,
ağrıdan öyrənəcəyəm parıldamağı,
sonra da dodaqdan qopan söz tək
budaqdan ayrılmağı.
Xatırladacam
yarpaqda
ölən
məsum uşaqlığı.
Sadə şeylər
Ah, əgər şam olsaydım
Özüm-özümü yeyərdim
Bu başdan o başacan
Adi hesablama olardı…
Başın biri – xoşbəxtliyə bax! –
anidən yoxa çıxardı.
Dünya baxıb deyərdi:
“Bu qız nə başsız qızdır!”
Mən hər şeyi unudardım,
Anlamağa çalışmazdım nəyisə.
Sonra ürəyim əriyərdi
Bir daha sevə bilməzdim
Bir daha nifrət etməzdim
Heç bir iztirab yaxın düşməzdi mənə
Və dünya deyərdi:
“Bu qız necə ürəksiz qızdır!”
Beləcə davam edərdi.
Onda mənim heç bir arzum,
Heç bir istəyim olmazdı,
Mənim gəmi daşıyan qanım
Olardı darmadağın.
Sadəcə quru dizlərim qalardı
Ya ləyaqətlə titrəyər, ya da yerə düşərdi.
Kimsə nəsə demək əziyyəti çəkməzdi.
Sonuncu sükutda
Mum gölü donardı,
ağır cəzalandırılardı o,
işığının dünyaya gətirdiyi
bütün qorxunc kölgələrə görə.
Marin Soresku (1936-1996)
Aktyorlar
Ən rahat adamlar aktyorlardır!
Qollarını çırmalayıb
necə bizə çevrilirlər!
Heç vaxt belə mükəmməl öpüşmə görməmişəm
üçüncü aktda münasibətlərini aydınlaşdıran
aktyorların öpüşdüyü kimi.
Səhnədə o qədər təbii ölürlər ki…
Onların yanında
qəbirstanlıqdakı həqiqi ölülər,
həmişəlik faciəvi şəkildə ölənlər
sanki hərəkət edirlər!
Bizsə həyatın içində quruyub qalmışıq!
Hətta bilmirik necə yaşayaq.
Ya dodaqdəyməz danışırıq, ya da illərlə susuruq.
Miskin mənzərədir.
Və biz, lənət şeytana, əlimizi hara qoyacağımızı bilmirik.
Vaxt
Kəsməyə hazırlaşarkən
İbrahim İsmayıla necə baxırdısa,
elə baxıram hər yeni kitaba.
Mən də səni qurban edəcəm
bir-iki bilik qırıntısına
və qan axacaq hərflərdən.
Ruhlar məni bir daha görməsin deyə
onun tüstüsünə bürünəcəm.
Beləliklə,
hələ bir müddət
mahiyyətim dəyişməyəcək.
Bağladım
Ağacların gözlərini
bağladım yaşıl yaylıqla,
sonra dedim, tapın məni.
Ağaclar da dərhal tapdı
Yarpaq xışıltısıyla.
Quşların gözlərini
bağladım bulud yaylıqla,
sonra dedim, tapın məni.
Quşlar da məni tapdı
Bircə mahnıyla.
Kədərin gözlərini
bağladım təbəssümlə.
Kədər də məni tapdı
ertəsi gün sevgidə.
Günəşin gözlərini
bağladım gecələrimlə,
sonra dedim, məni tap.
Oradasan, Günəş dedi,
bundan sonra bir daha,
sən bir daha gizlənmə.
Gözlərini bağlamağa çalışdığım
hər şey, bütün duyğular
dedi mənə:
“Sən bir daha gizlənmə”.
Orijinaldan tərcümə edən: Jalə İsmayıl
