Sim-sim.az Yaradıcılıq Fakültəsinin tələbəsi Səttar Timuçinin şeirlərini təqdim edir.
HƏQİQƏT
Kölgəmin ayaqlarını kəsib atmışam,
özüm qaçmışam
And olsun ki, sürünərək çıxa bilsin deyə
qapını açıq buraxmışam.
Ayaqlarını kəsəndə işıq axdı yatağa,
kölgəm nur içində yatdı
Əllərini kəsmədim,
dedim, hər əl kölgələr aləminə salavatdı.
Halbuki kölgəmə deyildi nifrətim, işığaydı
Köhnə qapımdakı cırmaq izlərim mixi yazılarıydı.
Şükür sənə, İlahi,
yalanlarım salamatdı.
Nə qaldı indi məndən, hə?!
Bir quru ağacdan fərqim nə?!
Heç nə.
Hətta ona belə mütləq rəhmət var Tanrıdan, əvəzsiz,
diz çökmək insana məxsus,
kölgəm bundan xəbərsiz.
Bu ayaqsızlıqla Tanrının hüzuruna çıxa bilməzsiniz.
İndi qəddimi can verən ağaca söykəyib
həddimi bilirəm,
cəddimi ulu babama geri verirəm,
etdiyi dualardan torpaq qoxusu gəlirdi…
Köküm Allahın palçıqlı əllərindən gəlib, bilirəm.
Sönürəm, hər ulduzu bir insan ömrü bilib,
silib özümü göy üzündən, ayın gözündən yaş kimi,
məzarlığa gedişim, körpə məzarlara böyük qardaş kimi,
mənim halım xatırladar torpağa küsmüş yosunu,
necə ki, intiqamı axirətdir, su, dəniz qoşunu
Bax, həqiqət buna görə də əməldir, söz deyil,
insan nə deyirsə, ana bətnində düz deyir.
Yəni, yalanam mən, yalansan sən, yalandı bu şeir də.
Tapdalanan qarışqa, yuvaya yem olar qarışqa dinində.
Demək həqiqət qurbansız olmazmış, yalanmış mərasimlər.
Bəs tapdalanan insanları nə edək?
Günahkaram
Mənə “dinsiz” deyən Allahın bəndəsi,
mənə Allahsızlıq etdi.
O anda vicdanım əsasını əlinə aldı
dedi:”Mənəm bəşəri-dövranın peyğəmbəri”
“Mənəm dövrü-cahan sahibinin ən ali qulu”
“Mənəm haqqın yolu”
“Mənəm onun oğlu”
Məni daşla, öldür ümmətinlə birlikdə
Bilirsən axı biz sonda dirilirik də
Sonda payız günü tapdaladığım xəzan da,
Anamın mənə bişirməyə heç nə tapmadığı,
başında səssizcə ağladığı qazan da,
Məni “demokratik” dar ağacından qoruyan,
başımdan yekə yazılarımı silən pozan da diriləcək.
Başını tumarladığım pişiklər də gələcək,
mənə sığal çəkəcək.
İsanın çarmıxa çəkildiyi ağacın toxumu
onu bəsləyən yağış, günəş kimi günahkaram
Günahkar günahsız, günahsız günahkaram.
Ağac belə vicdansızkən, günəş belə alçaqkən,
Yağış belə yağarkən, mən kiməm ki, görəsən?
Nuhun gəmisində xilas olan heyvanın
Tanrı insan əliylə kökünü kəsibsə,
demək, nə gəmilər, nə də sellər xilasdır.
Son insanın əvvəli, sonsuzluqsa mirasdır.
İndi dəniz və əsa dalğalanır uzağa
Bir hörümçək və dua, evim yurdum mağara
Dərin quyu və yuxu, yəqin burdan çıxaram,
Tanrı ola bilmərəm, çünki bağışlamaram…
